نون و القلم و ما یسطرون
آنچه امروز بر مردمان بی پناه این مرز و بوم می رود، مردمانی که در کلیه حالات و عرصات به پای همه چیز ایستاده و جبران ناشی گری های مدیریتی را در ادوار مختلف با بذل مال و جان خود خریده و دم برنیاوردند تراژدی غمناکی است که تصورش موجب تصدیق است.
در این بازار مکاره که مآل اندیشی و آینده نگری در اذهان و عملکرد برخی صاحب منصبان علیرغم توصیه های ناصحان مشفق و بر اساس آموزه های دینی و کلام گهربار امام علی(ع) که فرمود ” اِرمِ ببصرک اقصی القوم ” محلی از اعراب ندارد گویی غافلگیری بر ناصیه برخی مدیران این آب و خاک به گونه ای حک گردیده که مایل نیستند به غیر آن بیندیشند و بی کفایتی خود را در پشت واژگان غافلگیری پنهان می نمایند در سیلاب های مکرر در یک منطقه غافلگیری، در زلزله های مکرر غافلگیری، در آمار کشته های راهها ناشی از تصادفات غافلگیری، در برف و کولاک غافلگیری، در اپیدمی غافلگیری آنهم در زمانی که حتی کودکان دبستانی ما هم واقفند که از 42 بلای شناخته شده در جهان 32تای آن در ایران وجود داشته و پیشینه بروز آنها در قدیم و تکرار مکرر آنها محل درس آموزی آنها نشده، تو گویی همگان پس از دفن سهراب دنبال نوش داروی حیاتند.
اکنون که کشور در سایه بی تدبیری و ساده انگاری برخی مدیران دچار آفت اپیدمی کرونا گردیده است دوراه بیشتر وجود ندارد؛
یکی اینکه همچون جغد بر ویرانه های خود ساخته گریان شویم و گریبان چاک کنیم که گذشته این شیوه نگرش نشان دهنده ناکار آمدی این راهبرد بوده و رویکرد برون رفت از مشکلات در این مسیر یافت نمی شود؛
و یا اینکه دنبال چاره جویی موثر در سایه همدلی از برای ایجاد یک سینرژی و هم افزایی باشیم و اگر هریک از زعمای قوم و مدیران ارشد نظام که تصدی و اختیار امکانات عظیمی از کشور را دارند به حکم وظیفه ملی و میهنی و انسانی و شرعی خود پای در راه نهند می تواند مرهم گذار جراحت عمیق این ملت در هر حادثه ای باشد.
در این میان سازمان تامین اجتماعی به عنوان یک سازمان عریض و طویل که کثیری از آحاد ملت یعنی بیش از 36.000.000 نفر را بطور مستقیم و تبعی تحت پوشش دارد، مسئولیتش به فراخنا و گستردگی اختیاراتش است، اگر مدیریت تغییر را در عرصه ورود بلا به کشور برنتابد پس در چه زمان به مسئولیت اجتماعی فرابخشی خود عمل خواهد نمود.
جناب رئیس در این بلیه عظمی که تمام کشور را درنوردیده اگر همه امکانات و اقشار مرتبط را بسیج نکنیم راه بجایی نخواهیم برد.
کما اینکه جنگ تحمیلی بدون بسیج همه امکانات از توده های مردم گرفته تا سازمانها منتج به حصول نتیجه مطلوب نمی شد و اگر نبود آن بسیج همگانی امروزه نه از تاک نشانی بود و نه از تاک نشان و جنابعالی و امثال شما محملی برای تکیه زدن بر مسند ریاست نداشتید.
در طول جنگ تحمیلی بسیج همه جانبه پزشکان خدوم و پرستاران از جان گذشته و سایر اقشار پرتلاش در حیطه بهداشت و درمان مددکار موثری بودند که از ساعات اولیه عملیات نبرد و اعزام مجروحین در رکابشان بوده اند تا ادامه درمان آنها در مراکز استانها و هنوز هم که هنوز است به افتخار خدمت به جانبازان و مجروحین مفتخرند.
بخش خصوصی در حوزه بهداشت و درمان بویژه در مراکز بیمارستانی خصوصی 80درصد بار سرپایی و 20درصد خدمات بستری را بر ذمه داشته و در این شرایط سخت اقتصادی نه تنها گوشه ای از اشتغال مولد آن هم بهترین تولید در عرصه حیات آدمیان یعنی سلامتی را بر عهده دارند بلکه به سهم خود در مسیر استقرار انسان سالم به عنوان محور توسعه پایدار گامزن بوده اند.
این قشر خدوم که که سرمایه مادی و معنوی خود را بجای سوداگری در عرصات نامیمون در این حرفه شریف بکار انداخته اند و با بی مهری های عدیده نیز در مسیر خدمت مواجه بوده اند در مواقع حساس بخوبی ایفای نقش نموده و بقول معروف “خوش بود گر محک تجربه آید به میان” هیچگاه هدف مقدس خود را از منظر دور نداشته و همواره مترنم بوده اند که:
در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم
سرزنش ها گر کند خار مغیلان غم مخور
این قشر شریف شایسته همه گونه حمایت بویژه در این شرایط بحرانی هستند، شرایط دشوار اقتصادی که حقوق و مزایای کارکنان آن به دلیل ماهیت غیر کارشناسی تعرفه های مصوب و فقدان هرگونه نهاد حمایتی از دریافتی یک کارگر ساده کشور همجوار کمتر است و هزینه قوت لایموت اهل البیت و تن پوش خانوار از آن درنمی آید و نرخ بازگشت سرمایه سرمایه گذار در این عرصه نوید بخش چشم انداز روشنی نبوده و نیست، از جنابعالی کمترین انتظارشان این است که حداقل به مدت یکسال سهم بیمه کارگر و کارفرما را در حوزه بیمارستان های خصوصی کشور کسر نکنید و جبران مافات را از سایر امور کثیری که سازمان تحت سیطره آن جناب در آن سرمایه گذاری کرده است جبران فرمایید تا در ناصیه تاریخ این کشور و آن سازمان برای یکبار هم که شده است این مطلب نقش ببندد که سازمان تامین اجتماعی به ریاست حضرتعالی تمام قد در دفاع از کیان سلامت آحاد این کشور از مجرای حمایت از ارائه دهندگان خدمت در بخش خصوصی بهداشت و درمان مردانه پای درمیان نهاد.
این انتظار از حضرتعالی که قریب العهد هستید و دستی از نزدیک بر آتش داشته و بیش از 75 بیمارستان و 11570 تخت بیمارستانی را در کشور مدیریت می کنید از مصادیق تکلیف مالایطاق نیست که از عهده آن برنیایید و با توجه به اینکه رقم عمده پرداختی در ماه را حقوق و مزایای کارکنان به خود اختصاص می دهد ادامه این وضع به مثابه پاشیدن نمک بر جراحت عمیق است، بقول معروف
ترسم از ترکان تیر انداز نیست
طعنه تیر آورانم می کشد
اگر سایر ابعاد اقتصادی و اجتماعی در خصوص مسایل مطروحه و دردهای جانکاه این قشر عظیم بیگانه باشند نا آشنایی شما نسبت به این امر مهم را کسی برنمی تابد.
به مصداق ” والموُمنون والمومنات بعضهم اولیاء بعض یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر ” عرض می کنم که مراعات این طایفه پرتلاش جان بر کف در همه ادوار را بنمایید، چه خوش سرود سعدی علیه الرحمه
شهی که پاس رعیت نگاه می دارد حلال باد خراجش که مزد چوپانیست
وگرنه راعی خلقست زهرمارش باد که هر چه می‌خورد او جزیت مسلمانیست
امید است حضرتعالی با مداقه در این امر مددکار انجمن بیمارستانهای خصوصی تهران در این شرایط وانفسا باشید و نیک بدانید که تلک الایام ندا و لها فی الناس و از این شرایط دشوار نیز عبور خواهیم کرد و آنچه می ماند آثار عملکردی مان در طول مدت کوتاه تصدی است که مولی علی(ع) می فرمایند ” الفُرصَه مرٌّکَمُرِّ السَحاب ” امید است گامهای موثرتان در خدمت به این مرز و بوم و آحاد کشور ذخیره یوم المعادتان گردیده کما فی السابق مؤید من عندالله باشید.
دکتر ناصر صدر ممتاز
عضو بازنشسته هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران