این جا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است
اکسیر من ، نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است
اکسیر من ، نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است
این جا برای از تو نوشتن هوا کم است
دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است
اکسیر من ، نه اینکه مرا شعر تازه نیست
من از تو می نویسم و این کیمیا کم است
برای نوشتن ستونی در باب گرامیداشت روز پزشک، بسیار واژه ها را پس و پیش کردم .اما راستش را بخواهید، هیچکدام حرف دلم نبود. چرا که تقدیر از پزشکان بدون صحبت از ویژگی های این حرفه تقریبا غیر ممکن است. ویژگی هایی که اگر شاغلین این حرفه خود را به آن آراسته نکنند، ماندن در کسوت پزشکی بسیار سخت خواهد بود.
اول آنکه کمتر حرفه ای را می توان یافت که چون پزشکی شرط ورود به آن ،گذشتن از خود باشد. شرطی که تا واپسین لحظات زندگی ، اولین انتخاب هر پزشک خواهد بود.
دوم آنکه در پزشکی درگیر شدن احساسات، هم سنگ دانش و مهارت، در درمان بیماران موثر است . نمی توانی تن رنجوری را درمان کنی، بدون آنکه به صاحب آن عشق بورزی و او را دوست داشته باشی.”مهربانی و مهرآفرینی اولین وظیفه هر پزشک است.”
دیگر آنکه پزشکی حرفه ای است که با جسم و جان انسان ها سرو کار دارد و مصداق آیه”من احیاها فکانما احیا الناس جمیعا” می باشد. پس نمی توان برای بیمار قدمی برداشت ،کاری کرد ، تصمیمی گرفت بدون آنکه خود را در نتیجه آن سهیم بدانی.
و آخر آنکه طبابت شغلی است که ضامن سلامت جامعه و حاصل آن توسعه پایدار کشورخواهد بود. بدیهی است که برای زمین پاک ، آسمان آبی، محیط زیست سبز ، بدون انسان سالم نمی توان معنایی متصور شد. پس تداوم چرخه حیات به دست توانمند پزشکان گره خورده است.
هم از این رو ست که قدر دانی کردن از پزشکانی که به شرافت شغل خود پای بند بوده و منافع مادی و زندگی شخصی خود را فدای حرفه خود می نمایند ،آسان که نه ، بسیار هم سخت است. چگونه می توان از آنان که به صرف عشق بی حد و مرز به همنوع ، در هر لحظه از شبانه روز بدون هیچ شکایتی بر بالین بیمار حاضر شده و برای حفظ جان او تلاش می کنند قدردانی نمود، آنگونه که لایق اوست؟
این قلم و این زبان قاصر از نکوداشت و تشکر از روح بزرگ تمام پزشکانی است که بی وقفه می آموزند ، یاد می گیرند و مهارت های شان را برای التیام آلام بیماران به کار می بندند.
شاید باید سکوت کرد و در سکوت سپیدپوشانی را ستود که بی هیچ قیل و قالی ،بدون توجه به تمام حاشیه ها ، تنها به اشک و لبخندهایی می اندیشند که می توانند با ارایه خدمات شایسته و بایسته خود و از سر شوق و شعف بر چهره درد کشیده بیماران شان بنشانند.
ای خوش نسیم من ، چه نکو باز کرده ای آهی که خورده بود گره در گلوی من
پس به احترام “نیک طبیبان” صبور این مرزو بوم و در تجلیل از مقام شامخ ایشان، سکوت می کنم . سکوتی سرشار از ناگفتنی ها .
دکتر سیروس تابش
مدیر عامل بیمارستان نیکان