بیماری MS یا مالتیپل اسکلروزیس
یک بیماری خود ایمنی است که در اثر حمله ی سیستم ایمنی به آکسون های میلین دار در نورون های CNS اتفاق می افتد.میلین در افزایش هدایت عصبی نقش دارد در نتیجه وقتی در بیماری MS سیستم عصبی به سلول های تولیدکننده میلین حمله میکند باعث میشود انتقال پیام عصبی کند شود.
علائم بیماری
✓ از دست رفتن احساس و حالت فلجی و بی حسی بخصوص در اندام های انتهایی
✓ علائم نخاعی شامل کرامپ عضلانی بعد از اسپاسم
✓ اختالالات مثانه- روده و جنسی برای مثال بیمار در کنترل ادرار و مدفوع خود دچار مشکل شود
✓ دوبینی وتاری دید
✓ عدم تحمل گرما به طوری که حین ورزش دمای بدنشان خیلی بالا میرود
✓ خستگی و گیجی
روش تشخیص
شرح حال بیمار و MRIکه دکتر برای تشخیص قطعی برای بیمار تجویز می کند.
MS انواع مختلفی دارد و حتی علائم آن بستگی به محل تشکیل پلاک های اسکلروتیک دارد.
شیوه ی درمان برای این بیماران به صورت دارویی و مدیکال یعنی درمان با قرص و غیره و فیزیوتراپی است.
سه نوع دارو ممکن است مصرف شود یک دسته مربوط به مرحله ی حاد بیماری ست و دسته دوم مربوط به کاهش نشانه های بیماری کمک می کند و دسته سوم دارو های اختصاصی این بیماری ست.
معمولا بیماران ام اس برای فیزیوتراپی ارجاع داده میشوند یا وقتی میبینند مشکلات حرکتی و مهارتی دارند یا نمیتوانند فعالیت های فانکشنال را انجام دهند درخواست فیزیوتراپی میکنند .
شیوه درمان فیزیوتراپیست باید متمرکز بر بیمار باشد یعنی بیمار باید در درمانش نقش فعال داشته باشد. در تصمیم گیری بالینی و تنظیم اهداف درمانی با بیمار باید مشورت کرد و توضیحات کافی را داد تا حتی الامکان فرصت انتخاب تمرینات درمانی برای بیمار وجود داشته باشد و به این ترتیب میتواند روی پیشرفتش و روی دانشی که بر میزان توانایی اش دارد به تراپیست فیدبک دهد .
اهداف اولیه درمان
- افزایش دامنه حرکتی بیمار
- تشویق بیمار به ثبات پوسچرال
- جلوگیری از بروز کانترکچر که خیلی مهم است
- وزن گذاری روی اندام ها که یک ی از تکنیک های نرمال سازی تون است.
- باید خستگی و یا فتیگ بیمار را کنترل کرد
نکته خیلی مهم :
باید حتما به بیمار آموزش داده شود که چگونه تمرینات را انجام دهد و سوالاتی که بیمار دارد حتما باید به آن پاسخ داده شود. در فیزیوتراپی یک سری اصول داریم که شامل تشویق یادگیری مهارت های حرکتی و کیفیت الگوی هایحرکتی و نرمال کردن تون عضلانی و تاکید به کاربرد فانکشنال فیزیوتراپی و فراهم کردن حمایت کافی است تا بیمار همکاری و انگیزه لازم را داشته باشد. و باید از درمان های پیشگیرانه استفاده کرد مثل درمان هایی که از بروز کوتاهی ها جلوگیری میکند.