راه های مقابله با گرمازدگی
گرمازدگی بیماری است که در فصل تابستان با تأثیر گرمای هوا بر سیستم تنظیم دمای بدن و سیستم اعصاب مرکزی بروز می‌کند و علائم اولیه‌ای همچون سردرد، سرگیجه، تهوع و تشنگی به همراه دارد.
گرمازدگی بیماری است که در فصل تابستان با تأثیر گرمای هوا بر سیستم تنظیم دمای بدن و سیستم اعصاب مرکزی بروز می‌کند و علائم اولیه‌ای همچون سردرد، سرگیجه، تهوع و تشنگی به همراه دارد.
با شروع تابستان و گرم شدن هوا، بروز گرمازدگی نیز افزایش پیدا می‌کند؛ بیماری که تمام گروه‌های سنی در معرض آن هستند، اما بیشتر سالمندان، کودکان، زنان باردار و بیماران قلبی و ریوی را تهدید می‌کند.گرمازدگی علائمی دارد که با توجه به آن‌ها می‌توان متوجه شد که یک فرد دچار گرمازدگی شده است از جمله خستگی، غش، سردرد، رنگ پریدگی، تعریق زیاد، بالا بودن درجه حرارت بدن و تند شدن ضربان قلب که به صورت عمومی در افراد که طولانی مدت در معرض نور آفتاب و یا در فضای گرم و سر بسته که تهویه مناسبی ندارد قرار دارند بروز می‌کند. از دست رفتن آب بدن به کُلیه‌ها آسیب جدی می‌زند به همین علت مهمترین اقدام برای درمان فرد گرمازده تأمین مایعات بدن است که از طریق سرم‌های قندی و نمکی تأمین می‌شود.
در مواجهه با فرد گرما زده از کاهش ناگهانی دمای بدن و گذاشتن یخ بر سر و صورت بیمار خودداری شود بلکه با استفاده از دستمال مرطوب نقاط سطحی بدن از جمله کف دست و پا خنک شود و با استفاده از سرم‌های قندی و نمکی سعی در تأمین الکترولیت‌های بدن بیمار شود زیرا آب قند به تنهایی تأثیری در این زمینه ندارد.جا به جا کردن بیمار گرمازده به مکانی خنک که تهویه مناسب دارد و جابجا کردن هوا برای او به همراه کاهش لباس‌های بیمار نیز تأثیر گذار است.
اگر بیماری در مرحله «دهیدراتاز» یعنی از دست دادن آب شدید به همراه گرفتگی عضلانی شدید و یا تشنج است به سرعت بیمار به مراکز درمانی و اورژانسی رسانده شود.
آنچه مسلم است گرمازدگی بیماری شایع در فصل تابستان است، اما با اقداماتی همچون به همراه داشتن آب در بیرون از خانه، استفاده از کلاه و عینک آفتابی، پرهیز از بیرون ماندن‌های طولانی در زیر نور آفتاب، پرهیز از بردن کودکان، سالمندان و بیماران در ساعات گرم روز به بیرون از محیط خانه و استفاده از لباس‌های گشاد و نخی نقش مؤثری در پیشگیری از بروز این بیماری دارد.
با شروع تابستان و گرم شدن هوا، بروز گرمازدگی نیز افزایش پیدا می‌کند؛ بیماری که تمام گروه‌های سنی در معرض آن هستند، اما بیشتر سالمندان، کودکان، زنان باردار و بیماران قلبی و ریوی را تهدید می‌کند.گرمازدگی علائمی دارد که با توجه به آن‌ها می‌توان متوجه شد که یک فرد دچار گرمازدگی شده است از جمله خستگی، غش، سردرد، رنگ پریدگی، تعریق زیاد، بالا بودن درجه حرارت بدن و تند شدن ضربان قلب که به صورت عمومی در افراد که طولانی مدت در معرض نور آفتاب و یا در فضای گرم و سر بسته که تهویه مناسبی ندارد قرار دارند بروز می‌کند. از دست رفتن آب بدن به کُلیه‌ها آسیب جدی می‌زند به همین علت مهمترین اقدام برای درمان فرد گرمازده تأمین مایعات بدن است که از طریق سرم‌های قندی و نمکی تأمین می‌شود.
در مواجهه با فرد گرما زده از کاهش ناگهانی دمای بدن و گذاشتن یخ بر سر و صورت بیمار خودداری شود بلکه با استفاده از دستمال مرطوب نقاط سطحی بدن از جمله کف دست و پا خنک شود و با استفاده از سرم‌های قندی و نمکی سعی در تأمین الکترولیت‌های بدن بیمار شود زیرا آب قند به تنهایی تأثیری در این زمینه ندارد.جا به جا کردن بیمار گرمازده به مکانی خنک که تهویه مناسب دارد و جابجا کردن هوا برای او به همراه کاهش لباس‌های بیمار نیز تأثیر گذار است.
اگر بیماری در مرحله «دهیدراتاز» یعنی از دست دادن آب شدید به همراه گرفتگی عضلانی شدید و یا تشنج است به سرعت بیمار به مراکز درمانی و اورژانسی رسانده شود.
آنچه مسلم است گرمازدگی بیماری شایع در فصل تابستان است، اما با اقداماتی همچون به همراه داشتن آب در بیرون از خانه، استفاده از کلاه و عینک آفتابی، پرهیز از بیرون ماندن‌های طولانی در زیر نور آفتاب، پرهیز از بردن کودکان، سالمندان و بیماران در ساعات گرم روز به بیرون از محیط خانه و استفاده از لباس‌های گشاد و نخی نقش مؤثری در پیشگیری از بروز این بیماری دارد.