شکستگی مچ پا
شکستن یک ناپیوستگی در طول استخوان است. شکستن مفصل مچ پا در بین بزرگسالان شایع است. شکستگی مچ پا معمولاً از طریق معاینه بالینی و اشعه ایکس تشخیص داده می شود. که شکستگی‌ها میتواند با جابه‌جایی استخوان یا بدون جابه‌جایی باشد.
شکستگی مچ پا در اثر آسیب هایی مانند زمین خوردن، پیچ‌خوردن مچ پا و آسیب های مرتبط با ورزش ایجاد می شود، که هم در جمعیت مسن و هم در جمعیت جوان دیده می شود.
تعدادی از عوامل منجر به افزایش خطر شکستگی پا و مچ پا میشود. این موارد عبارتند از: سیگار کشیدن، دیابت، چاقی، زمین خوردن ها و/یا شکستگی های قبلی، سطوح بسیار بالا یا پایین فعالیت بدنی، و تراکم استخوان پایین (BMD). برای افراد مسن بالای 50 سال علاوه بر عوامل بالا، عوامل اضافی دیگری شامل جنسیت زن، بیماری های همراه و داروهای متعدد خطر شکستگی پا و مچ پا را افزایش میدهد .
سطح بالاتر فعالیت در مردان جوان تر، به ویژه در فعالیت های پرخطر و ورزشی، ممکن است میزان بالای شکستگی مچ پا و پا را در این گروه سنی توضیح دهد. زنان جوان‌تر، زیر 50 سال، اگرچه فعالیت کمتری نسبت به مردان دارند، تمایل بیشتری به زمین خوردن دارند، اما در مراحل بعدی زندگی که همزمان با از دست دادن استخوان پس از یائسگی است. این منجر به افزایش خطر شکستگی می شود.
-
علایم بالینی
- مشکلات یا ناتوانی در راه رفتن/بارگذاری مچ پا
- درد
- تورم
- کبودی
- تفاوت در ظاهر
- تفاوت های قابل مشاهده در مقایسه با سمت بدون آسیب
- درمان
هنگامی که مچ پا شکسته می شود، نه تنها به ساختار اسکلتی آسیب ساختاری وارد می شود، بلکه به رباط ها (رباط دلتوئید و رباط های تیبیوفیبولار قدامی و خلفی) و همچنین بافت عصبی و اسکلتی عضلانی اطراف مجموعه مچ پا نیز آسیب می زند. این می تواند منجر به اختلال در تعادل، کاهش حس موقعیت مفصل، کند شدن هدایت عصبی، سرعت، اختلال در حس پوستی و کاهش دامنه حرکتی شود.
اکثر بیماران مبتلا به شکستگی به چند هفته بی حرکتی نیاز دارند و بعضی ها هم نیاز به جراحی دارندو بعد بیحرکتی. نیاز به جراحی بستگی به ظاهر مفصل مچ پا در عکسبرداری با اشعه ایکس و نوع شکستگی مچ پا دارد.
اکثر شکستگی‌ها بعد از بیحرکتی و برداشتن گچ نیاز به فیزیوتراپی دارند. فیزیوتراپی باید بیمار محور باشد و اهداف و آرزوهای بیمار را در نظر بگیرد. که بیماران اغلب از مشکلات مربوط به فعالیت های مربوط به اندام تحتانی مانند بالا رفتن از پله، پیاده روی و کاهش مشارکت در کار و تفریح شکایت دارند. اختلالات می تواند درد، تورم، سفتی، آتروفی عضلانی و کاهش گشتاور عضلانی، اختلال در تحرک مچ پا، اختلال در تعادل و افزایش دور مچ پا پس از برداشتن گچ باشد.
-
فیزیوتراپی معمولا شامل :
- مدالیتی ها (جریان الکتریکی، لیزر، تکار، گرما/سرما و اولتراسوندو…) برای کاهش درد و تورم مفصل و افزایش ظرفیت بافت برای وزن‌اندازی
- تحرک مچ پا که دامنه از دست رفته را به دست آورند
- ورزش های تقویتی که عضلات قدرت لازم را پیدا کنند که دوباره دچار آسیب نشوند،
ورزش های تعادلی که مفصل حس موقعیت مناسب داشته باشد که زودتر شرایطی که منجر به آسیب میشود را شناسایی کند، هستند.